មានមតិផ្សេងៗគ្នាចំពោះគម្រោងផ្លាស់ប្តូរទីតាំងសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ ឬហៅថា សាលារចនា ទៅសង្កាត់ជ្រោយចង្វារ ដើម្បីពង្រីកទីតាំងសារៈមន្ទីរជាតិ។
អ្នកនាំពាក្យក្រសួងវប្បធម៌និងវិចិត្រសិល្បៈ លោក ថៃ នរៈសត្យា កាលពីម្សិលមិញ បានទទួលស្គាល់អំពីផែនការផ្លាស់ប្ដូរទីតាំងនៃសាលារចនានេះ ដោយថា ជាផ្នែកមួយនៃផែនការពង្រីកសារមន្ទីរជាតិ។ លោកបញ្ជាក់ថា “នៅកន្លែងចាស់នេះ កន្លែងតូចមួយហ្នឹង គឺមានឈ្មោះថាសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈហ្នឹងមានមហាវិទ្យាល័យនៅក្រោមវាដល់ទៅ ៥ អីចឹងវាចង្អៀតណាស់។ ជាគោលការគ្រឹះរបស់រដ្ឋាពិបាល របស់ក្រសួង គឺយើងចង់ធ្វើម៉េចឲ្យមានសភាពល្អប្រសើរជាងនេះ”។
បើតាមលោក ថៃ នរៈសត្យា សាលារចនាថ្មី ត្រូវគ្រោងសង់ឡើងនៅលើដីទំហំ៤ហិចតា នៅក្នុងសង្កាត់ជ្រោយចង្វា ជាមួយការចំណាយទឹកប្រាក់ប្រហែល១២លានដុល្លា។
នាយកមជ្ឈមណ្ឌលប្រជាពលរដ្ឋ ដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍និងសន្តិភាព លោក យ៉ង់ គឺមអេង គាំទ្រចំពោះការផ្លាស់ប្តូទីតាំងសាលារចនាដើម្បីផលប្រយោជន៍ជាតិ ប៉ុន្តែគួររក្សាអត្តសញ្ញាណផ្នែកណាមួយដើម្បីឲ្យអ្នកជំនាន់ក្រោយដឹងថាជាសាលារចនាផង។ លោកបន្ថែមថា «យើងអាចអភរក្សនៅផ្នែកណាមួយដើម្បីឲ្យសម្គាល់ថាជាសលារចនា ហើយអាចឲ្យមានជាសកម្មភាពអ្នកហាត់ការរយៈពេលខ្លី ទុកនៅមួយបន្ទប់ មួយកន្លែងណាមួយ ច្រកណាមួយក៏ជាការប្រសើរដែរបាទ! ដើម្បីសំគាល់ថាជាសាលារចនាពីមុន»។
ចំណែកប្រធានសមាគមសិល្បករកម្ពុជា លោក សុះ ម៉ាច មិនគាំទ្រនិងការផ្លាស់ប្តូរទីតាំងសាលាទេ តែចង់ឲ្យមានការជួសជុលវិញ និងសង់បន្ថែមនៅកន្លែងផ្សេង៖ «ខ្ញុំចង់ឲ្យមានការអភិរក្ស ជួសជុលបន្ថែម ធ្វើឲ្យល្អទុកជាស្នាដៃ ទុកជាកេរ្តិ៍មរតករបស់អង្គមហាក្សត្រជំនាន់មុនដែលព្រះអង្គបានកសាង។ ខ្ញុំដឹងថាសាលាវិចិត្រសិល្បៈមានអាយុកាល១០០ឆ្នាំហើយ ហើយគួរតែថែរក្សាទៅ រីឯសារៈមន្ទីដូចជាមិនដល់ថ្នាក់ទទួលភ្ញៀវជាតិ អន្តរជាតិមិនគ្រប់មិនគ្រាន់នោះទេ»។
លោក ម៉ក់ រ៉េមីសា ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាអ្នកជំនាញថតរូប លោកក៏ជាអតីតសិស្សជំនាក់ទី៤ ធ្លាប់ស្នាក់នៅសាលារចនារយៈពេល១០ឆ្នាំ ហើយទើបតែបានចូលរួមខួប១០០ឆ្នាំសាលារចនាដែលប្រារព្ធកាលពីសប្តាហ៍មុន លោកបានលើកពីបទពិសោធន៍ជាច្រើនទាក់ទងនឹងការសិក្សាកន្លងមកនៅសាលារចនា និងនិយាយពីស្នាដៃសិល្បៈដែលគេទុកចោលនៅខាងក្រោមអាគារសារៈមន្ទីមិនបានតាំងបង្ហាញ។ លោកគាំទ្រចំពោះការផ្លាស់ប្តូរសាលា ព្រោះទីណាក៏នៅតែខ្មែរដែរ គ្រាន់តែលោកបារម្ភថាខ្លាចការដោះដូរនេះខុសពីអ្វីដែលមានការអះអាងប្រាប់មហាជន។
សាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈដំបូងមានឈ្មោះជាសាលាភូមិន្ទសិល្បៈ ដែលត្រូវបានកសាងឡើងក្នុងឆ្នាំ១៩១៨ ហើយបានក្លាយទៅជាសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈនៅឆ្នាំ ១៩៦៥។ សាលានេះមានជំនាញ បុរាណវិទ្យា ស្ថាបត្យកម្ម និងនគរោបនីយវិទ្យា តុបតែងលំអ វិចិត្រកម្ម និងចំលាក់។
ក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យពីឆ្នាំ១៩៧៥ ដល់ ១៩៧៩ សាកលវិទ្យាល័យត្រូវបានពួកខ្មែរក្រហមបង្ខំអោយបិទទ្វារលែងដំណើរការ។ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ១៩៨០ សាកលវិចិត្រសិល្បៈ បានបើកទ្វារឡើងវិញដោយមានបង្រៀនមុខវិជ្ជា សិល្បៈសូន្យរូប សៀក របាំ ភ្លេង និងល្ខោន៕