កាលពីថ្ងៃទី១១ ខែមីនាកន្លងមក បុរសម្នាក់ដែលក្រោយមកត្រូវបានគេដឹងថា ជាសាស្ត្រាចារ្យនៅមហាវិទ្យាល័យនោះ ត្រូវបានបុរសមួយក្រុមព្រួតវាយរហូតបណ្ដាលឲ្យរងរបួសធ្ងន់ធ្ងរនៅក្នុងរថយន្តរបស់លោក បន្ទាប់ពីមានការចោទថា បុរសម្នាក់នោះបានបង្កគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នៅលើដងផ្លូវសាធារណៈ និងបើករត់គេចនៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។
វីដេអូ និងរូបថតដែលត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយព្រោងព្រាតនៅលើបណ្ដាញសង្គម បានបង្ហាញបុរសជាអ្នកបើកបរប្រឡាក់ទៅដោយឈាម ខណៈដែលបុរសមួយក្រុមបានទាត់ផងធាក់ផង និងខ្លះទៀតបានរើសដុំថ្ម ឬដុំឥដ្ឋគប់ទៅលើបុរសជាអ្នកបើកបរនោះ ដែលក្រោយមកត្រូវបានគេដឹងថា គាត់ឈ្មោះ ស៊ុយ សារ៉េត ជាគ្រូបង្រៀនមហាវិទ្យាល័យ។ ចំណែកឯរថយន្តរបស់បុរសនោះ ត្រូវបានបុរសមួយក្រុមនោះវាយបំបែកបំផ្លិចបំផ្លាញស្ទើតែទាំងស្រុង។
ករណីអំពើហិង្សាព្រួតគ្នាវាយលើបុរសម្នាក់នៅលើដងផ្លូវសាធារណៈនេះ ត្រូវបានក្រុមអ្នកប្រើប្រាស់បណ្ដាញសង្គមថ្កោលទោសព្រោងព្រាត និងបានជំរុញទៅសមត្ថកិច្ចឲ្យចាត់វិធានការទៅលើក្រុមបុរសដែលវាយដំទាត់ធាក់ទៅលើបុរសម្នាក់នោះ ដូចដែលវីដេអូ និងរូបថតនានា បានបង្ហាញដូច្នោះដែរ។
បុរស ៣នាក់ ត្រូវបានសមត្ថកិច្ចចាប់ខ្លួនជាបន្តបន្ទាប់តែប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយពីករណីអំពើហិង្សានេះបានកើតឡើង ហើយត្រូវបានគេដឹងថា បុរសទាំង ៣នាក់នោះ គឺជាសន្តិសុខខណ្ឌដូនពេញ បន្ទាប់ពីវីដេអូ និងរូបថតនានាបានបង្ហាញមុខបុរសទាំង ៣នាក់នោះយ៉ាងច្បាស់។
បន្ទាប់ពីអំពើហិង្សាព្រួតវាយលើបុរសជាអ្នកបើកបររថយន្តនេះបានកើតឡើង វាជំរុញឲ្យមានការជជែក និងចោទសួរថា តើហេតុអ្វីបានជាសាធារណជនជ្រើសរើសកាត់ទោសលើនរណាម្នាក់ដោយខ្លួនឯង ជាជាងពឹងផ្អែកទៅលើប្រព័ន្ធយុត្តិធម៌ដែលមានស្រាប់នៅក្នុងសង្គម?
ការពិតទៅ អំពើហិង្សាពីសំណាក់មហាជនច្រើននាក់ ឬភាសាអង់គ្លេសហៅថា Mob Killing មិនមែនទើបតែកើតឡើងជាលើកដំបូងនៅក្នុងសង្គមកម្ពុជានោះទេ។ បុរស ២នាក់ ដែលត្រូវបានគេសង្ស័យថាជាចោរប្លន់ម៉ូតូនោះ ត្រូវបានក្រុមអ្នកភូមិប្រហែល ៤០០នាក់ ពោរពេញដោយកំហឹង វាយនឹងដំបងឫស្សីរហូតដល់ស្លាប់នៅក្នុងខណ្ឌដង្កោ រាជធានីភ្នំពេញ កាលពីឆ្នាំ២០១០។
មកដល់ឆ្នាំ២០១៤ អ្នកភូមិប្រហែល ៤០០នាក់ បានព្រួតគ្នាគប់ដុំថ្មទៅលើបុរសម្នាក់រហូតដល់ស្លាប់ ដោយគ្រាន់តែជឿថា បុរសរូបនោះ គឺជាគ្រូធ្មប់ ដែលអ្នកភូមិចោទថា បានដាក់អំពើសម្លាប់មនុស្ស ៧នាក់។
អ្នកឃ្លាំមើលសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជា បានបន្ទោសបញ្ហាសង្គមមួយនេះទៅលើកង្វះខាតនៃការអនុវត្តច្បាប់ពេញលេញពីសំណាក់មន្ត្រីអនុវត្តច្បាប់កម្ពុជា ចាប់ពីនគរបាលរហូតដល់មន្ត្រីនៅក្នុងប្រព័ន្ធតុលាការ និងអវត្តមាននៃការអនុវត្តច្បាប់ដោយស្មើភាពរវាងបុគ្គលមានលុយមានអំណាច និងប្រជាជនសាមញ្ញ។
មន្ត្រីស៊ើបអង្កេតជាន់ខ្ពស់នៃសមាគមការពារសិទ្ធិមនុស្សអាដហុក កង្វះខាតនៃការអនុវត្តច្បាប់ ឬការអនុវត្តច្បាប់ដោយមិនស្មើភាពនៅក្នុងសង្គមកម្ពុជា បានជំរុញឲ្យពលរដ្ឋបាត់បង់ជំនឿ និងទំនុកចិត្តលើប្រព័ន្ធការពារសង្គម ដែលនាំទៅរកអំពើហិង្សាជាសាធារណៈបែបនេះ។
លោក ស៊ឹង សែនករុណា ប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំឃើញថា មូលហេតុនៃកត្តាហ្នឹង [អំពើហិង្សាពីមហាជន] វាមានការរួមផ្សំគ្នា ប៉ុន្តែ កត្តាដែលសំខាន់នោះ គឺការអនុវត្តច្បាប់ ហើយមួយទៀតដែរ ការដែលគាត់ [មហាជន]ធ្វើនេះ អាចគាត់មើលឃើញថា ពេលដែលជនប្រព្រឹត្តហ្នឹង គឺគាត់បានប្រព្រឹត្តហើយ គាត់បានរត់គេចខ្លួនបានអីអញ្ចឹង ហើយអត់មានឃើញចំណាត់ការ ហើយជាពិសេសអាចសម្លឹងផងដែរទៅលើជនដែលមានអំណាច នៅពេលដែលគាត់អាចមានការប្រព្រឹត្តហ្នឹង ឃើញហើយថា មិនមានការចាប់ខ្លួនដាក់ទោសទណ្ឌអីអញ្ចឹង»។
ក្រៅពីងកង្វះជំនឿលើការអនុវត្តច្បាប់របស់ប្រព័ន្ធការពារសង្គមហើយនោះ អ្នកការពារសិទ្ធិមនុស្សរូបនេះ ក៏បន្ទោសទៅលើកត្តាកង្វះការយល់ដឹងអំពីផ្លូវច្បាប់របស់ពលរដ្ឋកម្ពុជាផងដែរ ដោយថា បណ្ដាលមកពីកង្វះការផ្សព្វផ្សាយច្បាប់ឲ្យបានទូលំទូលាយពីសំណាក់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសាធារណៈ និងឯកជន។
លោក ករុណា ប្រាប់បន្ថែមថា៖ «ហើយទីពីរទៀតនោះ គឺពលរដ្ឋខ្លួនឯងហ្នឹង គឺពួកគាត់អត់បានដឹងថា ច្បាប់ នៅពេលដែលមានបទល្មើសមួយកើតឡើង ហើយគាត់ទៅប្រើអំពើហិង្សាទៅលើជនហ្នឹង គឺបទល្មើសថ្មីមួយទៀត បានន័យថា គឺប្រព្រឹត្តដោយគាត់។ អញ្ចឹង គាត់ត្រូវតែប្រឈមចំពោះមុខច្បាប់»។
អំពើហិង្សាពីសំណាក់មហាជន បានលេចឡើងជាសញ្ញាដ៏គួរឲ្យព្រួយបារម្ភ ចាប់តាំងពីជាង ២០ឆ្នាំមកម៉្លេះ បន្ទាប់ពីអង្គការសហប្រជាជាតិ បានកត់សម្គាល់ពីកំណើននៃអំពើហិង្សាបែបនេះនៅក្នុងរបាយការណ៍របស់ខ្លួនកាលពីឆ្នាំ២០០២ ដែលនៅក្នុងឆ្នាំនោះ អំពើហិង្សាពីមហាជន ១១ករណី បានកើតឡើងនៅត្រឹមរយៈពេល ៦ខែដើមឆ្នាំនោះ។
អង្គការសហប្រជាជាតិ ក៏បានរកឃើញផងដែរថា មនុស្សយ៉ាងតិច ៦៥នាក់ ត្រូវបានសម្លាប់ ចាប់តាំងពីពាក់កណ្ដាលឆ្នាំ១៩៩៩ នៅក្នុងអំពើហិង្សាពីមហាជននេះ។
លោក Peter LEUPRECHT អ្នករាយការណ៍ពិសេសអង្គការសហប្រជាជាតិទទួលបន្ទុកសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជានៅចន្លោះឆ្នាំ២០០០ ដល់ឆ្នាំ២០០៥ បានលើកឡើងក្នុងរបាយការណ៍នាពេលនោះថា នគរបាលកម្ពុជា តែងតែខកខានមិនបានចូលអន្តរាគមន៍ និងបានជាប់ពាក់ព័ន្ធដោយផ្ទាល់នៅក្នុងករណីជាច្រើន។ ជាងនេះទៅទៀត តំណាងអគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិរូបនេះ បានបញ្ជាក់នៅក្នុងរបាយការណ៍ដដែលនោះថា ផ្ទុយទៅវិញ រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាគ្មានវិធានការដាក់ពិន័យទៅលើមន្ត្រីនគរបាល ដែលពុំអាចទប់ស្កាត់អំពើហិង្សាបាននោះឡើយ ដែលនាំឲ្យករណីបែបនេះកើតឡើងជាថ្មីទៀត។
ក្រៅពីបន្ទោសទៅលើមន្ត្រីនគរបាលហើយនោះ របាយការណ៍ដដែលនោះ ក៏បានទាញចំណាប់ឲ្យពិនិត្យមើលលើតួនាទីរបស់ប្រព័ន្ធតុលាការ ជាពិសេស ព្រះរាជអាជ្ញា ដែលអនុញ្ញាតឲ្យក្រុមមហាជនរំលោភលើច្បាប់ និងកាត់ក្ដីជនសង្ស័យណាម្នាក់ជំនួសតុលាការទៅវិញ។
សៀវភៅចំណងជើងថា «កម្ពុជាបច្ចុប្បន្ន៖ ជីវិតបន្ទាប់ពីសង្គ្រាម» របស់អ្នកនិពន្ធ Karen J. Coates ដែលបានដកស្រង់របាយការណ៍របស់ក្រសួងការបរទេសអាមេរិកមួយកាលពីឆ្នាំ២០០៣ បានរៀបរាប់ថា អំពើហិង្សា និងឃាតកម្មពីសំណាក់មហាជននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា គឺជាលទ្ធផលនៃបទល្មើសដ៏ព្រោងព្រាតនៅក្នុងសង្គមមួយនេះ ដូចជា អំពើលួចប្លន់ ឆក់ខ្សែក-គ្រឿងអលង្កា ឬក៏លួចប្លន់ម៉ូតូ និងអំពើរំលោភសេពសន្ថវៈហើយសម្លាប់ ជាដើម៕