អំឡុងពេលធ្វើកូដកម្ម ដោយ​ជួបការលំបាកក្នុងការស្វែងរកកន្លែង​បន្ទោបង់​ កូដករណាហ្គាវើលដ៍ ជាពិសេសស្ត្រីពោះធំ ​​ត្រូវ​បង្ខំចិត្ត​យក​​ក្រមាឬក្រណាត់​ផ្សេងៗ​មករុំបិទបាំង​ ដើម្បីបន្ទោបង់​នៅកណ្ដាល​ចំណោម​​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ខណៈដែ​លប​ន្ទប់ទឹកនៅតាមហាងនានានិងនៅទីសាធារណៈនៅក្បែរ​នោះ ត្រូវបាន​សរសេរ​ថា «ខូ​ច ឬ ស្ទះ» ​ស្ទើរ​​គ្រប់​កន្លែង។

កញ្ញា ឈឿន ដារ៉ាវី៖ «ជំ​ហរខ្ញុំគឺនៅតែបន្តឈឺឆ្អាលបញ្ហាសង្គមជាតិ​ដដែល ព្រោះខ្ញុំឃើញថា បើយើង​មិន​ខ្វល់​ពី​បញ្ហាជាតិ​ខ្លួន​ទេ​នោះ គឺ​មាន​តែ​ទុក​ជាតិឱ្យសាសន៍​គេ​ខ្វល់ជំនួសយើងហើយ»។

ជាជនជាតិដើមភាគតិចព្រៅ កញ្ញា សយ ពិសី បានជម្នះនឹងឧបសគ្គរហូតក្លាយជាមន្ត្រី​​ទំនាក់ទំនងនៅអង្គការអន្តរជាតិមួយដែលធ្វើការផ្ដោតលើវិស័យអប់រំ ប្រចាំខេត្តរតនគិរី ដែលជាខេត្តស​ម្បូរជនជាតិដើមភាគតិចរស់នៅមួយចំណោមខេត្តផ្សេងទៀតក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។

កុមារជាវ័យមួយដែលឪពុកម្ដាយឬអាណាព្យាបាលយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការផ្គត់ផ្គង់អាហារ ការអប់រំណែនាំឱ្យស្គាល់ពីជីវិត ផ្ដល់ការស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នម ពិសេសគឺបញ្ជូនទៅសាលារៀនដែលមានគុណភាពប្រសើរ ដើម្បីទទួលបានអនាគតដ៏ល្អមួយសម្រាប់ពួកគេទាំងនោះ។

ជារៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ យុវជនមួយក្រុមមានគ្នាជិត២០នាក់ ដោយមានទាំងកាន់បាវ ដង្កៀបចាប់សំរាម និងមានពាក់ស្រោមដៃផងនោះ តែងតែមកជុំគ្នាដើរប្រមូលសំរាមដែលចោលរាយប៉ាយនៅតាមបណ្ដោយច្រាំងទន្លេមេគង្គត្រើយខាងកើត ទល់មុខព្រះបរមរាជវាំង នៅក្បែរសណ្ឋាគារសុខា ក្នុងខណ្ឌជ្រោយចង្វារ រាជធានីភ្នំពេញ។

វិវាទដីធ្លីនៅកម្ពុជានៅតែត្រូវបានគេមើលឃើញថា មិនទាន់មានការដោះស្រាយឱ្យបានប្រសើរនៅឡើយ ហើយការតវ៉ានានាក៏កើតមានជាបន្តបន្ទាប់ ស្របពេលជម្លោះដីធ្លីខ្លះបានអូសបន្លាយជាច្រើនឆ្នាំ ដែលធ្វើឱ្យពលរដ្ឋរងផលប៉ះពាល់ដល់ជីវភាពរស់នៅ។

ប្រាក់ខែគោលក្រោម ២០០ ដុល្លា មិនទាន់អាច​ឱ្យ​ជីវភាព​កម្មកររោងចក្ររស់នៅសមរម្យ​ឡើយ។

ស្ថិតនៅ​ចម្ងាយ​ប្រមាណ ២០ គីឡូម៉ែត្រ ពី​ឆ្នេរ​កែប គឺ​នៅក្នុង​ភូមិអង្កោល ឃុំអង្កោល ស្រុកដំណាក់ចង្អើរ គេនឹងឃើញ​មាន​ឆ្នេរខ្សាច់​ធម្មជាតិ​ដែល​មាន​ពណ៌ត្នោត ប្រវែង​ជាង ២ ពាន់ម៉ែត្រ អមជា​មួយ​ម្លប់ដូង ត្រឈឹងត្រឈៃ និង​កោះអណ្ដែត​ត្រៀបត្រា​នៅក្នុង​ផ្ទៃសមុទ្រ នោះ​គឺជា​សម្រស់​ឆ្នេរ​អង្កោល។